[ΓΡΑΦΕΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΚΚΟΡΗΣ]
Τέσσερις και δύο έξι και δεκατέσσερις είκοσι. Δε βγαίνω μάνα μου, όπως θα σου έλεγε και η καλή μου φίλη Άννα. Είκοσι. Τόσες είναι οι μέρες που πέρασαν από εκείνο το Σάββατο που ξεκινήσαμε από Αθήνα για Φοινικούντα. Είκοσι μέρες μετά με 46 ώρες κωπηλάτισης είμαστε ακόμα εδώ, στη Μονεμβάσια.
Τα μαθηματικά είναι μια απλή σχετικά επιστήμη, αν την καταλάβεις. Το αποτέλεσμα μιας μαθηματικής πράξης, όταν τα διαθέσιμα δεδομένα είναι συγκεκριμένα, θα έλεγε κανείς πως είναι μάλλον αδιαμφισβήτητο. Κάπως έτσι τα βάλαμε κάτω και εμείς. Υπολογίσαμε τις μέρες που πέρασαν, τις μέρες που έρχονται, τις προγνώσεις και την καταληκτική μας ημερομηνία. Τα φέραμε από δω, από’κει, τα τραβήξαμε, τα ξεχειλώσαμε. Δύσκολα τα πράγματα. Αναμονή.
Η σκέτη αναμονή, αυτή που δεν έχει καμία δόση δράσης για να φέρει κάποιο αποτέλεσμα, μπορεί να είναι σκότωμα. Ειδικά όταν δεν την επιλέγουμε. Όπως καταλαβαίνεις δεν διήρκησε πολύ η απραξία μας. Ένα απόγευμα της προηγούμενης εβδομάδας η αντιδήμαρχος Κατερίνα κανόνισε ένα δημοτικό συμβούλιο προς τιμή μας. Κάναμε μια όμορφη συζήτηση. Μιλήσαμε για το περιβάλλον, τον εθελοντισμό και την αξία της συνεισφοράς. Με αφορμή την παρουσία του Huw και την εμπειρία του επάνω στο θέμα, είπαμε πολλά σχετικά με την ευαισθητοποίηση του κόσμου γύρω από τα προβλήματα που δημιουργεί η κατανάλωση πλαστικών μπουκαλιών εμφιαλωμένου νερού. Ζητήσαμε να μας δώσουν την ευκαιρία να μιλήσουμε και στα παιδιά του δημοτικού σχολείου του χωριού, αλλά η διευθύντρια μάλλον δυσκολεύτηκε να παρακάμψει την έγκριση που απαιτείται σε τέτοιες περιπτώσεις από το Υπουργείο Παιδείας. Τι ωραία πράγματα που θα άκουγαν. Άλλη μια ευκαιρία για τα παιδιά χαμένη.
Χαμένος πάντως δεν πήγε ο χρόνος μας εδώ. Ο Marin νοίκιασε ένα ποδήλατο και έφυγε για τέσσερις μέρες προς Σπάρτη. Ο Huw και εγώ αποφασίσαμε να πεζοπορήσουμε. Η αρχική μας ιδέα ήταν να δοκιμάσουμε την κορυφή του Ταϋγέτου. Θα μου πεις, μα καλά, κουβαλάτε μαζί σας και ορειβατικό εξοπλισμό; Προφανώς και όχι. Όπως όμως αποδείχθηκε, ο εξοπλισμός που θα χρειαζόμασταν ήταν μόνο ένα τηλέφωνο μακριά, στον καλό μου φίλο Γιώργο Μάλαμα, παιδί όνομα και πράγμα. Χωρίς δεύτερες σκέψεις και πολλά λόγια, μας ετοίμασε δυο ορειβατικά σακίδια με όλα όσα θα χρειαζόμασταν και περίμενε την εντολή μας να τα στείλει με ΚΤΕΛ από την Καλαμάτα. Η εντολή αυτή δεν έφυγε ποτέ, καθώς συνειδητοποιήσαμε πως δεν μας έφθανε ο χρόνος μέχρι το επόμενο πιθανό άνοιγμα καιρού. Η ροή των πραγμάτων και η ροή των ανθρώπων μας οδήγησαν στον Χρήστο Παναγιωτόπουλο. Αξιολάτρευτος, βετεράνος πεζοπόρος, φανατικός πρεσβευτής του φυσικού κάλους της περιοχής του και υπεύθυνος για τη δημιουργία και ανάδειξη δεκάδων περιπατητικών μονοπατιών της Λακωνίας. Το συζητήσαμε με ένα ποτήρι κρασί και την επομένη το πρωί ξεκινήσαμε παρέα, για μια αξέχαστη και μαγική όπως εξελίχθηκε, εμπειρία.
Δύο μέρες περπάτημα, 45 περίπου χιλιόμετρα και ο γύρος του Καβομαλιά. Τα highlights της διαδρομής μας; Το απολιθωμένο δάσος. Τα εκκλησάκια της Αγίας Ειρήνης και του Αι Γιώργη. Η σπηλιά των νεκρών. Ο βοσκός Βασίλης στον Άγιο Μύρο και το φρέσκο κατσικίσιο γάλα που μας φίλεψε. Το ιδιαίτερο σπίτι του κύριου Δημήτρη στα Βελανίδια. Το δείπνο για δύο. Το εκκλησάκι του Αγίου Παύλου.
Η κυρά Μαρία με τα φρεσκοφουρνισμένα της σαΐτια (τοπική χορτόπιτα). Και από χόρτα, να βρει χαρά κάθε νοικοκυρά. Άγρια βότανα και αρωματικά παντού. Αν με ξέρεις έστω και λίγο, θα καταλάβεις αμέσως πόσα από αυτά έφαγα σε όλη τη διαδρομή. Έτσι λοιπόν ο Κάβος Μαλέας μας υποδέχθηκε για δεύτερη φορά και ήταν τόσο μεγαλόπρεπος όσο ταιριάζει στο όνομα του. Μας έδωκε τον πλούτο του, μαζί και τη καρδιά του.
Επιστρέψαμε στη βάση μας. Δε βγαίνω μάνα μου. Αυτό είπε ο Huw στην αγγλική. Ομολογουμένως, καθόλου ευχάριστα. Με βάρος ευθύνης απέναντι στον εαυτό του και τον στόχο της αποστολής. Η 24η Απρίλη είναι μια πολύ συγκεκριμένη μέρα και τα 1.000 περίπου χιλιόμετρα που του απομένουν από τον Μαρμαρά στην Καλλίπολη είναι πολλά. Είναι ο δεδομένος αριθμός μετά το "=" της μαθηματικής εξίσωσης που περιμένουμε εδώ και μέρες να λύσουμε. Χρειαζόταν να πάρει μια δύσκολη απόφαση και την πήρε. Να ταξιδέψει με αεροπλάνο μέχρι τη Ρόδο και από εκεί με καράβι να περάσει απέναντι στον Μαρμαρά. Εκεί όπου θα τον περίμενε το kayak του, η Ms Grape. Ανεβήκαμε στην Αθήνα για τρεις μέρες. Ο αποχαιρετισμός μας στο αεροδρόμιο είχε ανάμεικτα συναισθήματα. Χαράς και λύπης μαζί. Την ημέρα του Ευαγγελισμού τη γιορτάσαμε μισή με την οικογένεια και μισή στο ΚΤΕΛ για Μονεμβασιά.
Μείναμε ο Marin και εγώ. Να περιμένουμε καρτερικά να ηρεμήσει ο Σορόκος που θαλασσοδέρνει δυο μέρες τώρα το χωριό. Παρέα θα προσπαθήσουμε να ολοκληρώσουμε το κωπηλατικό σκέλος του mediterr annee. Να φτάσουμε επιτέλους στη Τουρκία. Ναι, τώρα πλέον ανυπομονώ και εγώ να βρούμε τις λύσεις του καιρού. Γιατί πίσω στην Αθήνα τρέχουν υποχρεώσεις και θέματα πολλά του γραφείου. Πόσο ακόμα μπορώ να λείπω; Βάση των τελευταίων προγνώσεων, η νέα μας πορεία είναι μάλλον το Τσεσμέ της Τουρκίας. Αν όλα βοηθήσουν και αν είμαστε δυνατοί, μπορεί να καταφέρουμε να φτάσουμε εκεί σε 6 μέρες. Επιστροφή λοιπόν στις βάρδιες 2-2. Δύο ώρες κουπί, δύο ώρες ξεκούραση. Όλη μέρα. Κάθε μέρα. Ουυυφ...
Η μαθηματική μας εξίσωση είναι τελικά μέρος αυτού του υπέροχου ταξιδιού. Και όπως κάθε θετική επιστήμη που σέβεται τον εαυτό της, δεν μπορεί να μη λαμβάνει υπόψη το συναισθηματικό και ψυχικό κόσμο μέσα στον οποίο διεκδικεί τις αλήθειες της. Μπορεί η αρχική μας πορεία να ήταν τα 560 ναυτικά μίλια από την Κρήτη στην Κύπρο και την Τουρκία. Μπορεί να άλλαξε στα 400 ναυτικά μίλια από τη Φοινικούντα στον Μαρμαρά. Μπορεί να γίνει τα σχεδόν 250 από εδώ στο λιμάνι του Τσεσμέ.
Ότι και να συμβεί στο τέλος, να ξέρεις πως η δική μας αλήθεια είναι η διαδρομή μας. Είναι η ανάγκη μας για εξερεύνηση πρώτα του εαυτού μας και μετά του κόσμου. Η ανάγκη μας να γνωρίσουμε, να δημιουργήσουμε, να κατακτήσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε το τι είναι δυνατό. Και ο προορισμός έχει αξία. Στη διαδρομή όμως βρίσκεται ο πλούτος. Σου εύχομαι λοιπόν να τις "ταξιδεύεις" τις μέρες σου. Όχι μόνο γιατί σου αξίζει, αλλά κυρίως γιατί αξίζει στους ανθρώπους γύρω σου, ειδικά σε αυτούς που αγαπάς και σ' αγαπούν!
Πάρε και μια μαντίναδα για το καλό!
"Έχει ο καιρός γυρίσματα και ο Μάρτης τα δικά του. Τώρα αγάλλιασε για μας και ούλα του τα παιδιά του. Δώσε μου Μάρτη να διαβώ τσι θάλασσας το σώμα, δύναμη αγάπη συντροφιά και λίγα φτερά ακόμα."
Αν μας αφήσει η Σοροκάδα, σήμερα μάλλον ξεκινάμε.
Support our cause for Save the Children.
Donate here: https://donate.savethechildren.org.au/mediterrannee
Follow us at:
www.dimitriskokkoris.com
Cannibals Kayak House, mediterr annee
#CannibalsAdventureTeam
Aegean Airlines, VMG, GoPro #drakosdigital, Stelios Sylignakis, TUSSO Espresso, Τυροκομείο Κωσταρέλου, Aroma Φρέσκα Μυρωδικά, MarineTraffic, #RedoxHellas, Odlo LaSportiva Greece, #DotRepro, KOKKORIS OPTICS #bolle, Sail PROmotion, Ινστιτούτο Πούσκιν
